PAUL GRAHAM
Onlangs verscheen er een nieuw boek van de Engelse fotograaf Paul Graham. Het heet simpelweg ‘Mother’. Het zijn intieme beelden van zijn moeder en ik weet niet goed hoe ik die moet duiden, raak er ook van in de war. Waarom moet ik dit zien? Ze zijn indringend.
Dat heb ik ook bij andere kunstenaars zoals Lucien Freud, die haar rustende moeder schilderde. Kunst hoeft niet altijd te amuseren, kan schokken. Kan ook juist die functie hebben. Het kan je wakker schudden door je op een andere manier de werkelijkheid te doen ondergaan. Nu weet ik dat Graham een kunstenaar is die moeilijk te vangen is. Zijn werk wordt wel fotografie op zijn elementairst genoemd. Graham fotografeert ‘gewoon’ op straat, zonder lampen of ingewikkelde set-ups, en vangt beelden uit de werkelijkheid. Een manier van fotograferen die me aanspreekt, dat ook weer. Te zien en te lezen op andere blogs van mij (‘Snap shots’).
Als ik zijn verhaal hoor dan zie ik die oude vrouw anders. ‘Mijn moeder ziet steeds minder. Haar ogen zijn vaak droog en ze wordt snel moe – bijna 88 is ze nu, altijd hard gewerkt, parkinson, de geest die af en toe wegglipt, versleten knieën. Het liefst zou ze, als we op bezoek zijn, zich heel even in zichzelf keren, maar tegelijk wil ze ons ook graag beleven. Na een paar uur gaat dat niet meer, dan vallen haar ogen dicht en zit ze daar: in haar stoel bij het raam, beschaafd rechtop, het licht over haar gezicht, haar mond in een lichte glimlach. Blij dat ze even niet meer hoeft te worstelen met die vermoeide ogen. Het slechte zicht. De ouderdom. Wij kijken dan naar haar. Ze ziet ons niet meer. Toch blijf ik kijken.’ (NRC. 18-02-2020; Guardian. 23-10-2019).
Eén antwoord op “SNAP SHOTS – moederbeeld”