Dan is er Monsieur Gireoux, Girod noemden we hem. Hij volgde ons op een gepast afstandje als we ons potje jeux de boules speelden. Daar op die baantjes aan de rand van de camping in Queaux. Het was eigenlijk het enige plekje op de kampeervakanties waar we uit de bagage onze ballen uit het zakje haalden. Het was ook zíj́n vaste plekje waar hij al vroeg in de morgen tot het schemeren in de avond stond. Met twee tussenpozen. Als uit het dorp het Angelus had geklonken verdween hij voor het eten door een doorgangetje in de heg naar zijn huisje aan de andere kant van de weg. Om in de middag zijn plekje weer in te nemen. Zo tegen de avond verliet hij opnieuw voor een paar uurtjes zijn plekje.
Mompelend groette hij ons we ons installeerden op een van de vier baantjes. ‘Petangue?’ Hij schoof wat dichterbij. Aan zijn lippen kleefde permanent een peukie, dat hij af en toe aanstak. Maar waarschijnlijk te vochtig om lang te branden. Tijdens onze spelletjes glimlachte hij zo en toe als hij riep ‘TGV’. De boule was dan ver buiten de baan terechtgekomen.
Wanneer er een kluit boules zich geformeerd hadden rond dat kleine balletje overlegden we of degene die aan de beurt was beter kon rollen of moest ketsen. Met ketsen was ik minder en die doorgeschoten TGV boule zal wel van mij geweest zijn, over een houten schotje gestuiterd zijn richting op.