EEN KLEINOOD
Bij een aantal scènes uit de film Amélie was het herkenning met een glimlach. Aan iedere vinger van haar (kinder)hand heeft ze aardbeien geschoven en eet ze het rijtje af. Gelijk weet ik uit mijn kindertijd de kersen te herinneren, twee aan een steeltje die ik achter mijn oren hing. In een restaurant bestel ik crème brûlée als toetje. Dan hoor ik Amélie in de film het gestolde suikerlaagje met haar lepeltje breken. En zo zijn er meer voorbeelden te bedenken van kleinigheden, van kleinoden zoals de luchtbolletjes van het noppenfolie die uitnodigen om open te drukken, waardoor er zo’n droog knalletje komt. Zoals het gestolde kaarsvet op mijn vingers om het even later er weer vanaf te peuteren; platte steentjes over het water laten scheren; een schelp tegen je oor drukken om de zee te horen ruizen.… VERDER LEZEN “DE FILM VAN OME WILLEM – amelie”