Het kan nog wel in coronatijd. Een tochtje door de polder, elkaar op gepaste afstand passeren. Soms is het behendig laveren. Meer dan anders valt me op hoe de huisjes beschutting lijken te zoeken, leunend tegen een dijk, in een open dreigend landschap.
Zie ook: Blog ‘Klusje in de polder’
EEN VERHAALTJE UIT DE POLDER
Thuis is voor Maarten ’t Hart in al vier decennia een huisje in de polder, omringd door een hectare grond in het dorp Warmond, ‘Ik vind dat rustige leven hier wel prettig. Al mis ik wel het idee van nieuwe vooruitzichten. Als kind kon ik me verheugen op allerlei dingen die zouden gebeuren. Nu kan ik mijn leven niet meer omgooien, zijn de mogelijkheden geslonken. Wat zou ik moeten doen dan? De laatste keer dat ik dat heb gedaan, kan ik me niet eens goed meer herinneren. Misschien vijftien jaar geleden? Wandelen op Madeira of zo. Ik zie er altijd zo enorm tegenop. Vliegvelden, het gedoe bij de gate, zitten in het toestel. Het is niet zozeer dat ik bang ben neer te storten. Integendeel: dat lijkt me wel een mooie dood. Door zuurstofgebrek word je euforisch en je gaat met z’n allen. In gezelschap doodgaan is niet verkeerd. Maar dat opgepropt zitten, het wachten, een hotel zoeken en daar naartoe moeten. Verschrikkelijk. Bovendien: ik kan alles bekijken op de televisie. Pas nog zag ik de prachtigste landschappen in Chili. Dan hoef ik daar toch helemaal niet meer heen? Het enige nadeel: je weet niet hoe het ruikt. Helaas kan tv geen geur overbrengen en dat is toch een essentiële ervaring. Ik weet nu nog dat het op Madeira zo lekker naar planten en bloemen rook.’ (Annemart van Rhee interviewde hem en het verhaal werd geplaatst in het AD 19-08-2017).
Leuk zo’n verhaal te lezen ver voordat er sprake was van de Corona crisis.
Eén antwoord op “SNIPPERS VAN DE STRAAT – het kleine huis in de polder”