SNIPPERS VAN DE STRAAT – hoofdstraat 223

EEN SENTIMENTEEL REISJE IN DE TIJD

Ik stopte in de Hoofdstraat voor nummer 223, nam mijn mobieltje uit het tasje dat aan de leuning van de elektrische rolstoel hangt en maakte een foto. Kijk wat nauwgezetter en zie het stof nog liggen op de tegeltjes, dat ik toen af en toe wegwreef, zie voor de deur het opgestoven zand van de voorbijgaande auto’s nog liggen en het gebladderde vernis op de deur. Ik ben er toen nooit toe gekomen om de deur opnieuw te vernissen.

Het was 1975 – 1978 toen we daar woonden. Achter de deur was een halletje met een klapdeur waar de telefoon stond. Op een vel papier moest je het aantal tikken noteren van de uitgaande gesprekken zodat de rekening eerlijk verdeeld kon worden over de bewoners. Het huis viel op in de buurtgemeenschap. Het was ‘dat studentenhuis’, we waren geen buurtbewoners. Op de granito vloer lag een afgesleten mat sompig van de kattenpis. De poes van de bovenburen, geadopteerd uit het proefdieren centrum van de Universiteit, was niet echt zindelijk. ‘Had een tik opgelopen’ zeiden we tegen bezoekers die opmerkingen maakten over de stank. Het was in ieder geval een geliefd plekje voor haar. Haar naam weet ik niet meer, hoor nog wel haar klagelijk gemiauw. Met een flinke stap over het matje kwam je uit bij onze kamerdeur, rechts achter de klapdeur. In een schoonmaakwoede heeft Wilma eens de mat op de stapel afval op het braakliggende terrein naast het huis gegooid. De plasjes waren zo wel wat zichtbaarder zodat je niet onverwachts in de drek stapte.

Toen wij achter die deur woonden, twee kamers en suite, hadden we Happy. Een oude stramme poes waarvan de zwarte haartjes glans verloren hadden en pluizig waren. Wilma had haar meegenomen vanuit het ouderlijk huis. Maar niet zo oud was ze dat ze tot ieders verrassing zwanger raakte. De vijf kittens verzorgen was haar te zwaar en liet dat aan ons over. Die werden voordat zij haar nachtelijke tochtje in de polder begon, door haar op ons hoofdkussen gelegd. In goede handen moest ze intuïtief bedacht hebben. Het was wel wat behoedzaam slapen voor ons in die tijd. Een plank geklemd onder het schuifraam liet wat ruimte voor haar om naar buiten te wippen, voor ons gaf dat wat frisse lucht.

De tuin grensde aan onze achterkamer en bood uitzicht op de schutting met vlierbes struiken, waarachter de polder zich uitstrekte. De voormalig eigenlijke bewoners konden via de gang en deur in deze tuin komen. Nu het huis aangepast was voor een aantal studenten was deze deur dichtgespijkerd, aan de muur een douchekop geschroefd, een putje in de granito vloer gehakt en hups, daar was de gemeenschappelijke douche. Er lag altijd wel een laagje water met zeepresten en haren in de douche. Niet te lang douchen anders liep het water over de badslippers. De tuin was voor ons goed bereikbaar via ons schuifraam. Het nachthok van Vijfje, ons konijn, stond daar. Dit was ook ons hoekje van de tuin, dat we vrijgemaakt hadden van het welig tierende onkruid en bramenstruiken en was met wat kruiden en zonnebloempitten ingezaaid. De andere bewoners moesten met hun tuinstoel om het huis lopen om daar te komen.

Er kwam een moment dat wij deze woonruimte ontgroeiden. Zo noemden we dat. We wilden een eigen voordeur en op een schoon vloertje douchen. Wonderbaarlijk snel, toen was er ook sprake van lange wachtlijsten, werd ons een maisonnette woning aangeboden en zo groeiden we verder door in Leiderdorp. Happy verhuisde mee en wat later kwam Roosje bij ons wonen. Dat heeft onze zwarte poesje nog maar even meegemaakt. Ze was toen echt heel oud.

BIJLAGE

Eerder schreef ik een blog over de Hoofdstraat.

IN GESPREK MET WILL VAN GESSEL – groeten uit leiderdorp