OP GEPASTE AFSTAND
In tijden van de Corona worden hekjes gezet in het openbaar gebied, waarmee aangegeven wordt dat de toegang niet wenselijk is, dat de toegang afgeraden wordt.
Singelpark Leiden. Speeltjes omhekt. Mei 2020
Central Park NY. Omhekte speeltjes. Mei 2020. Foto: New York Times.
‘Duble Dutch’
- HEKJE IN DE SCHOOLSTRAAT
‘In verband met de heropening van de scholen in coronatijd richt de gemeente Den Haag tientallen zogenoemde ‘schoolstraten’ in. Straten die, als de school opengaat en uitgaat, met hekken zijn afgesloten voor automobilisten, zodat kinderen er veilig en met voldoende afstand tot elkaar kunnen lopen en fietsen. (…) Een verkeersregelaar erbij, of twee, of drie. (…) De schoolstraat is net als het coronavirus zelf komen overwaaien uit Italië, waar het idee al dertig jaar geleden werd bedacht. Vooral in Vlaanderen is de schoolstraat populair: daar heeft het sinds 2018 een eigen wetsartikel, en een eigen verkeersbord. Het uitgangspunt is dat kinderen niet meer kunnen worden aangereden voor de deur van hun school. ‘Bestuurders die in de schoolstraat rijden, doen dit stapvoets; ze laten de doorgang vrij voor de voetgangers en fietsers, verlenen hen voorrang en stoppen er zo nodig voor. De bestuurders brengen de voetgangers en fietsers niet in gevaar en hinderen hen niet,’ zo staat het in de Vlaamse wet.’ (Correspondent, 16 mei 2020).
Herleven oude tijden? Foto: Lambert / Getty
‘Deze crisis maakt iets mogelijk wat haast niet te doen leek, hoe wenselijk het ook is voor velen: doordat schoolomgevingen Corona proof worden ingericht, ontstaat er – binnen de hekken – bij tientallen scholen ineens weer een zorgeloze veilige omgeving voor de schoolkinderen’. Dat is de verwachting die Thalia Verkade met haar artikel uitspreekt. De hoop wat mij betreft is dat de crisis geleerd heeft hoe het ook weer anders kan en het na enige tijd geen ijdele hoop bleek te zijn, dat de ouders hun kinderen ouderwets onverantwoord van school halen na ze ‘s morgens in alle haast daar afgezet te hebben.
HEKJES VAN ALLE TIJDEN
Snap shots van hekjes, eerder in de tijd genomen, die aangeven dat de toegang (tijdelijk) niet gewenst is ….
Scholen die eindelijk ingericht worden zoals de kinderen het zouden willen. In de het Volkskrant magazine van 24 april werd juf Marieke aangehaald: “Door de Corona crisis realiseer ik mij hoeveel tijd ik kwijt was met mijn ouders sprak over hun kinderen, nu moet er verplicht afstand met ouders zijn en dat is goed.”
Hoe anders zou jullie wandeling geweest zijn op een zondagmiddag in 2008? Een glaasje drinken op het zonnige terras in Oud Delftshaven met zicht op de vlotten die in het grachtenwater dreven?
Ja, het is anders. Ilja Leonard Pfeijffer schrijft: ‘De lunch was bijna feestelijk zo normaal. Maar het was niet normaal. Ik zag de hele tijd kleine foutjes bij de mensen om mij heen, zoals een schouderklopje in het voorbijgaan met de beste bedoelingen uitgedeeld of iemand die een stoel vastpakte, zich bedacht en ergens anders ging zitten. Het virus heeft onze gedachten besmet. Iedereen doet weer braaf zijn best om te consumeren, omdat dat het hoogste goed is, maar we dragen de gevangenis nog steeds met ons mee in ons hoofd’. (NRC, 21 mei 2020).
Mooie beelden van die hekken! Heeft ook iets tegenstrijdigs. Mensen weren van plekken waar ze niet mogen komen om anderen juist te beschermen. Wie zit er eigenlijk voor en wie achter het hek? Wiens vrijheid wordt nu precies daarmee beschermd? Jouw beelden roepen bij mij de herinneringen op aan de luchtplaats van de jeugdgevangenis, waar ik jaren als ‘maandcommissaris’ mijn opwachting maakte bij de jeugdige gedetineerden. Achter het hek op de luchtplaats waren ze vrijer dan de detentiemedewerkers die voor het hek toezicht op ze moesten houden.