Wilma’s ‘beer’, 1955.
Yoyce Roodnat. NRC, 15 juli 2020.
Yoyce wijst me op de tentoonstelling van foto’s van Helena van der Kraan over teddyberen. Er zijn bijna honderd samengebracht in het Haags fotomuseum die door haar geportretteerd zijn. ‘Hoe meer ik naar de zachtgrijze foto’s kijk, hoe meer verhalen ik zie. Die zijn er niet, ik leg ze er zelf in, ik besef het. De teddybeer (of de poes, of de pop) is acteur in het theaterstuk van de eerste grote liefde. Jij bent het publiek, voor je beer spreek je je verbeelding aan.’
De teddybeer staat voor troost en troetelen. In alle toonaarden wordt de teddybeer bezongen, zoals Elvis dat doet. Ieder doet dat op zijn manier. Een favoriet liedje over een beer is waarin hij bezongen wordt als hij het bos ingaat voor een picknicken. Ik zag de uitvoering in Potter’s ‘Singing Detective’. Luister deze versie af, dan volgt automatisch een andere uitvoering uit 1932 van Val Rosing met Henry Hall & his Orchestra.
- VOETNOOT
Ik mijmer wat verder weg als ik lees dat de foto’s van Helena van Kraan analoog, zwart-wit gemaakt zijn. Dan ruik ik weer de chemicaliën in de bakken; het fotorolletje, de stroken negatieven naast het vergrotingsapparaat in mijn donkere kamer. Het spannende moment waarop in het schijnsel van het rode licht in de ontwikkelbak op het witte papier de foto opdoemt. Nu staan in die gangkast wat extra voorraad flesjes hygiënische handgel op het werkblad vanwege de corona.
Prachtig die foto van Wilma’s beer! Zo eentje had ik er destijds ook. Net als deze was ie een oor kwijt en later nog een oog. Ook zo mooi dat ie kaal werd op de plekken waar hij het meest intensief werd geknuffeld.
Overigens had ik een haat-liefde verhouding met beren in mijn jeugd. Vooral omdat ik met de naam ‘Beer’ flink werd gepest door mijn neef, die mijn geboortekaartje had gevonden met de roepnaam ‘Beer’. Die heb ik, zodra ik mij van de impact daarvan bewust werd, snel zelf veranderd in Bert. Mijn officiële voornaam is trouwens: Herbert!