Geregeld wordt me gevraagd of zo’n scootmobiel niet snel uit de bocht vliegt. Niet vanwege de snelheid maar om de stabiliteit. ‘Het ziet er zo wankel uit.’ Dan zeg ik zoiets als: ‘Je moet opletten met manoeuvreren, dat zeker, maar het probleem zit veeleer in de accu.’ Ik neem geen risico dat ik onderweg vanwege een lege accu in ’the middle of nowhere’ strand. Mijn ‘display’ op het stuur is niet helemaal betrouwbaar. Laatst stopte ik bij een Pannenkoekenboerderij aan de weg van Ulvenhout naar Chaam om de accu wat bij te laden en een glaasje wijn te drinken. Of was het in de omgekeerde volgorde? Zo kom je nog eens ergens.
TON VAN DER PENNEN – CURATOR
Jij kent dus ook range anxiety…
Moest even op internet kijken waar ik precies aan lijd. Ja, Jan Jacob dat doe ik dus. Maar zoals gezegd kom ik op plekken waar ik anders aan voorbij zou rijden.
Wel goed dat je een oplaadpunt hebt gevonden bij de Pannenkoekenboerderij. Ik kan me voorstellen dat die niet altijd open of bereikbaar zijn. Bestaat er ook zoiets als een snellader die je misschien voor onderweg zou kunnen meenemen?
Weet wel dat je een spuitbusje hebt om een lekke band te plakken, maar van zo’n oplader niet gehoord. Wel handig als ik verdwaald ben op een bospad.
In het verzorgingstehuis woonde een man die regelmatig het graf van zijn weduwe bezocht. Per scootmobiel tufte hij vanuit hartje Rotterdam naar De Briel. Voordat hij aankwam, wisselde hij in een nabijgelegen tankstation van accu: reserveaccu in de scootmobiel, de bijna lege accu in de oplader ter plaatse. Na het grafbezoek pikte hij de inmiddels opgeladen accu weer op.
Wat een hartverwarmend en romantisch verhaal, Vincent. Het verhaalt ook dat de dood hen niet echt heeft gescheiden.