Ton, je schreef in je Logboek (week 35) over Joop Admiraal die elke zondag naar zijn moeder ging omdat hij vond dat dat moest. Dat deed me denken aan mijn tante Annie, de enige zus van mijn vader die verder nog vier broers had. Daarom heette tante Annie in de familie ‘Zus’.
Tante Annie
Tante Annie was haar hele leven ongehuwd en ze kwam vaak vanuit Amsterdam bij ons thuis in Voorburg logeren. Ik was erg op haar gesteld, ook omdat ze dingen deed die eigenlijk niet mochten. Ze plukte uit de tuinen bloemen en trakteerde mij vaak op taartjes bij bakker Krul. Tante Annie was tijdens haar werkzame leven directrice geweest van de bibliotheek in Amsterdam. Uit dien hoofde was ze zeer belezen en soms deed ze mee aan een boekenquiz op de radio. Ik herinner me er nog eentje met Godfried Bomans en mijn tante won die quiz dan glansrijk. Later toen ik in Amsterdam studeerde ging ik regelmatig bij haar eten. Ze was inmiddels verhuisd naar een bovenwoning in Amstelveen en daar hadden we vaak lange gesprekken over de oorlog, over reizen, waar ze veel van hield en over mijn grootvader Hermans die ik nooit gekend had.
Mijn grootvader was directeur van het postkantoor en toen hij daarvoor in opleiding was, eind 19e eeuw, kwam in het Amstelhotel waar hij stage liep, keizerin Elisabeth van Oostenrijk (Sissi) logeren om in Nederland te kuren. Ze kwam de zeetherapie van de Amsterdamse arts Mezger volgen. Mezger wordt gezien als een van de grondleggers van de fysiotherapie. Eind 19e eeuw behandelde hij veel leden van Europese vorstenhuizen. Zo ook keizerin Sisi. In verband met de reumatische klachten aan haar voeten adviseerde hij haar te pootjebaden in de zoute Noordzee bij Zandvoort en zoveel mogelijk langs het strand te wandelen.Sissi logeerde dan in het Amstelhotel. Volgens tante Annie mocht mijn grootvader haar dan helpen bij het bellen naar haar man, keizer Frans Jozef.
Grootvader Hermans
Dat verhaal vertelde mijn tante steeds opnieuw tot ze diep in de tachtig in het verpleeghuis belandde. Ze zat daar dan, als ik op bezoek kwam, met een enorme stapel ongelezen kranten op haar schoot. Op een gegeven moment wilde ze niet meer eten en weet nog hoe blij ze was als ik op bezoek kwam en het grootste genot was dan om samen beneden een ijsje te eten in de kantine. Ongemerkt heb ik daarmee misschien haar leven nog iets verlengd.
Sisi 
In haar testament had ze een bijzondere clausule opgenomen. Die ging over een enveloppe met het wapen en de handtekening van de keizerin van Oostenrijk met daarin een gouden pennetje. Die had mijn grootvader van Sissi gekregen, ‘Omdat hij haar zo goed had geholpen bij het bellen’. Op het briefje dat erbij zat had mijn tante geschreven: “voor Bert omdat hij zoiets wel weet te waarderen”.
DIERBARE ANEKDOTES & SOUVENIERTJES,
Ja Bert, in een andere blog waarin we over Ooms & Tantes verhalen noemen we spulletjes die hun gedachtenis levend houden. Zoals de klok van mijn Tante Nel & Oom Jan die op een boekenplank boven mijn werktafel staat, die me aan de logeerpartijtjes op hun zolder doet denken. Met die enveloppe leeft jouw Tante Annie voort.
En Sisi? Gezien haar statuur zijn er biografieën geschreven en meer, om ons zich haar te herinneren. We kunnen op grootscherm zien hoe Romy Schneider haar verbeeldt in alle pracht en praal van het Habsburgse rijk. Maar in jouw enveloppe vind je dat ze er met alle glamour er zelf af en toe niet uitkwam en daar was jouw Grootvader Hermans.
Dank voor je reactie. Ja, we hebben inderdaad heel wat spullen die de familieleden levend houden. Zo heb ik ook nog veel herinneringen aan neef Koos. Ook iemand die als kind in het Jappenkamp had gezeten en na de oorlog bij ons thuis kwam wonen. Koos was een heel bijzondere man die pas na de 27e keer voor zijn rijbewijs slaagde. Bij een eerdere poging had hij tijdens het rij-examen een verkeersagent in Den Haag met stalletje en al omver gereden. Als hij bij ons in Rotterdam vanuit Breda in zijn lelijke eend op bezoek kwam, nam hij altijd de verkeerde afslag. Eén keer belandde hij tussen de Feyenoordsupporters bij de Kuip net toen de wedstrijd was afgelopen. Die vonden het wel leuk om de vering van de eend eens goed te testen. Uiteindelijk kwam hij – volkomen gedesoriënteerd – uren later dan afgesproken bij ons thuis aan.