IN GESPREK MET BERT HERMANS – alma mater (8)

ZO ZIJN ONZE MANIEREN

• PROFESSOR J.

‘Mijn promotor was, zoals gezegd een jezuïet, maar duidelijk eentje met wereldse trekken. Hij woonde in een grote vrijstaande villa in de Ooijpolder bij Nijmegen en voor de voortgang van mijn onderzoek moest ik daar regelmatig naar toe. 

Mij viel daar op dat hij op de wit gekalkte muren bij de lichtschakelaars grote pijlen had getekend met daarbij de tekst ‘licht boven’ en ‘licht onder’. Verder had hij een huishoudster van diep in de tachtig. Toen ik een keer mijn voortgang van het onderzoek met hem had besproken en weer naar huis wilde gaan hield hij me tegen en zei dat ik met hem kon meerijden omdat hij toch naar Nijmegen moest. Ik wilde mijn jas al aandoen, maar hij dwong me te wachten tot de huishoudster de deur uit was gegaan om met de bus naar Nijmegen te reizen. ‘Anders moeten we die ook in de auto meenemen’. 

• EEN LEERPROCES

Prof. J. was ook gewend dat de medewerkers zijn tas sjouwden als hij naar de collegezaal ging. Op een zekere dag stak hij met zijn medewerkers op weg naar de collegezaal de drukke Oranjesingel in Nijmegen over terwijl het voetgangerslicht op oranje stond. Aan de overkant stond een agent die hem prompt op de bon slingerde. Prof. J. liet het er niet bij zitten en verkondigde luid bij zijn medewerkers en studenten dat hij zijn ‘zaak’ liet voorkomen bij de Kantonrechter. Op de zitting puilde de publieke tribune uit. De Kantonrechter had er die dag kennelijk zin in want hij nam uitgebreid tijd om prof. J. te verhoren. Die verweerde zich met een nogal theoretisch juridisch betoog. De kantonrechter was daarvan geheel niet onder de indruk en zei tegen prof. J. dat juist hij als hoogleraar Strafrecht beter had moeten weten, en verhoogde de door de officier van justitie geëiste geldboete. Met een rood hoofd van woede en schaamte, droop J. via de zijdeur af.