EEN FILM VAN OME WILLEM – rear window

UITZICHT OP DE OVERKANT

• 

REAR WINDOW is een film uit 1954, geregisseerd en geproduceerd door Alfred Hitchcock en gebaseerd op Cornell Woolrichs korte verhaal ‘It Had to Be Murder’ uit 1942.’

‘Jeff, gespeeld door James Stewart, is een fotograaf die door een gebroken been gebonden is aan een rolstoel en zijn kleine, snikhete appartement. Regelmatig krijgt hij bezoek van zijn vriendin Lisa Fremont (Grace Kelly), een model, en zijn verpleegster Stella (Thelma Ritter), maar hij is vaak alleen. Om de verveling te voorkomen, vervalt hij in voyeurisme: hij bespioneert door zijn achterraam (“rear window”) met een verrekijker en zijn fotocamera de appartementen aan de overkant van de binnenplaats. Volgens Lisa en Stella is hij verslaafd geraakt aan het bespieden van de overburen. Hij raakt zo geobsedeerd, dat hij zijn eigen vriendin bijna vergeet.’ (Wikipedia).

• 

Jeff geeft de meest in het oog springende buren namen, als “Miss Torso” (Georgine Darcy), een danseres die veel aandacht krijgt van mannen, en “Miss Lonelyhearts” (Judith Evelyn), een vrouw van middelbare leeftijd die gesprekken voert met niet-bestaande mannen. Andere buren zijn de componist die soms gefrustreerd op zijn piano slaat, het pasgetrouwde koppel dat het scherm omlaag houdt zodat niemand naar binnen kan kijken en een ouder paar met een hondje. Op een gegeven moment krijgt Jeffries het vermoeden dat een van zijn buren, de handelsreiziger Lars Thorwald (Raymond Burr), zijn zeurderige, invalide vrouw heeft vermoord. Lisa gelooft hem eerst niet en denkt dat de overbuurvrouw op vakantie is, totdat ze merkt dat de vrouw haar trouwring niet heeft meegenomen. Ze wordt nieuwsgierig en besluit in te breken in het appartement van de Thorwalds.

Bijna de gehele film speelt zich af in Jeffs appartement en de meeste point-of-view-shots  zijn vanuit zijn gezichtspunt. Alles wat we van buitenaf zien, zien we door het achterraam. We nemen dus gedurende het grootste deel van de film enkel waar wat Jeff waarneemt. Naarmate de film vordert, raakt de kijker minder verbonden met Jeffs gezichtspunt, en zijn er ook enkele shots te zien die niet vanuit het appartement kunnen worden gezien. Aan het einde van de film worden de rollen omgedraaid en wordt Jeff bekeken door Thorwald.

---

VAN DE BOEKENPLANK

DAVID GILBERT. ‘REAR WINDOW’ (2) – NEW YORK TIMES – 29 DECEMBER 2014.

‘I grew up on Seventy-third Street and Lexington Avenue, the mean streets of the Upper East Side. My parents’ apartment was on the ninth floor and had views, west and north, of the neighboring buildings, the windows like a contact sheet. My room was the smallest, perhaps appropriate since I was the youngest, and my one small window looked out onto the interior airshaft, a square of deep, dark space never penetrated by the sun, a sort of prisoner’s vantage.’ ‘Whatever noise dropped into that pit echoed. My memory of bedroom sound is of babies crying and of Spanish music from the transistor radios of housekeepers and of pigeons, hundreds of pigeons who roosted overnight: the cooing, the almost plastic snap of wings, and, on occasion, if startled, the gray explosion from below to the blue sky fifteen floors above, a mushroom cloud in the form of rock dove. It was, in its way, thrilling, and sometimes, when bored, I would drop something from my window, something that might light the fuse and ignite this thermonuclear pigeon bomb. We were always dropping things from windows back then. It seemed our inalienable right of living so high above ground. Paper airplanes, of course, and paper helicopters that would slowly spiral down and make us question the certainty of gravity. There were the green army men with homemade Kleenex parachutes, their descent doomed. Super balls, often with a kid on the fourth floor gauging the return bounce. Fruit. We were Letterman before Letterman was Letterman. But our favorite projectile was the “soggy,” its technology quite basic: toilet paper soaked in the bathroom sink and fashioned into a grenade. It made the most satisfying splat on the sidewalk. We would invite friends over with the express purpose of trying to nail them en route to our awning, and more than once my older brother and his friends would rain Charmin fury upon my unsuspecting head, turning me into papier-mâché. Sometimes we got in trouble, but less often than you would think. In many ways, the window was our back yard.’