In de amusante gesprekken met Romke gaat het over van alles en nog wat: over een muziekuitvoering, de advocatuur, een film of documentaire, over Rotterdam en Feyenoord. Maar als het over het familiehuisje in het Friese watergebied aan de orde komt, gaan zijn ogen glinsteren. Hij is met het water opgegroeid. Hij verhaalt mij dan over zijn liefde met het varen en boten en met deze blog deelt hij dat met meer lezers.
DE PEAPOD
‘In Engeland kocht mijn broer Erik van een weduwe een prachtig en eenvoudig overnaads gebouwd bootje, waaraan haar man zaliger had gewerkt. Vóór voltooiing was hij komen te overlijden.
Het scheepje van nauwelijks 3,5 meter lang was geënt op de scheepjes waarmee in New England kreeften en krabben werden gevangen. Een zogenoemde ‘double-ender’. Een prachtige zeeg, d.i. de lijn van het schip zichtbaar als je het van een zijkant bekijkt, maar qua zeileigenschappen eigenlijk ondermaats. Want door ontbreken van een kiel verlijerde het scheepje meer dan verschrikkelijk 1). Daar stond echter tegenover dat het geluid van het water tegen de overnaadse romp onvergelijkbaar mooi is, het is een soort klankkast. Met ruime wind gedraagt ze zich geweldig, ook op ruwer water. Ze leent zich ook voor roeien (met vier riemen), en heeft een spriettuig. Het eenvoudigste wat er qua zeiltuig te beleven valt, waar echter tegenover staat dat het zeil prachtig ‘bol’ gesneden is. En een spriettuig kan juist door zijn eenvoud ook ontroeren.
Het bootje ligt in de winter uit het water in hengsels, en rust tegelijkertijd op twee balken.
Ik kom op een winterdag, als het al is gaan donkeren, in het schiphuis waar tal van schepen liggen, deels in en deels boven het water. Daar ligt ook de Peapod, zo heet het type en zo noemen we haar, hoewel haar formele naam verwijst naar een oestersoort. Als ik haar zie liggen hoor ik mezelf hardop zeggen: ‘schatje’. Mèt dat ik het zeg realiseer ik me dat ik rijp ben voor opname.
VOETNOOT
- Verlijeren = naar de lijzijde afdrijven, door de wind in de lij-richting afgeduwd worden.