Het is 1960. Welke film ga ik zien? ik sta voor de bioscoop Apollo in Den Haag en bekijk de affiches van Spartacus. Een spannend moment. De toegang is voor boven de 14 jaar en ik ben dat nog niet. De vrouw in het glazen hokje vraagt me daar niet naar, wel naar de rang: 1e, 2e of 3e?’ Ze scheurt het het kaartje af van een van de grote rollen achter haar, overziet het vel met de plattegrond van de zaal dat voor haar ligt, scheurt 3e rang, plaats 25 van het vel af en hecht dit aan het toegangskaartje vast. Ik leg mijn zakgeld van die week neer op het laatje onder het spreekrooster en schuif dat naar haar. Ze schuift het kaartje naar me terug. Bij de zware klapdeuren voor de toegang naar de zaal wordt mijn kaartje langs het kartelrand afgescheurd door de man met zijn pet met de naam Apollo. Hij opent de deur. De zaal is donker en daar wacht een ouvreuse met een zaklantaarn me op en word ik door haar naar mijn plaats geloosd. In de pauze is het zaallicht aan en de vrouw met de zaklamp heeft nu een dienblad om haar schouders gebonden en ze vraagt of iemand een ijsje wil. Mijn zakgeld rijkt niet, het is op. Ook niet voor rammelende collectebus voor het Bio-vacantieoord, het pauzefilmpje laat zo’n oord zien.
- DE CINEAC
Hans Croon, in dagblad Trouw, d.d. 1994
“Zat je eenmaal, dan verloor je je in de beelden op het witte doek: journaals, natuurfilms, films over primitieve stammen en tekenfilmpjes met Mickey Mouse en Woody Woodpecker. Voor een jochie uit het toen nog zeer provinciaalse Haarlem gingen er werelden open. Na ongeveer een uur brak er een hachelijk moment aan. Het programma begon weer van voren af aan: bleven we zitten om nog een keer te genieten van dat vertederende jonge aapje of de streken van Woody Woodpecker? Meestal waren we pas bereid de Cineac te verlaten als ons een sorbet in het vooruitzicht werd gesteld bij Heck’s lunchroom op het Rembrandtsplein. Als zelf dat argument ons niet vermurwde, werd sterker geschut in stelling gebracht. We zouden gaan eten bij Tante Mia, een eenvoudig Chinees eethuisje vlak bij het station, met uitzicht op de Schreierstoren. Mooier kon een dagje Amsterdam eigenlijk niet eindigen. Genietend van exotische hapjes en uitkijkend op de toren waande je je een scheepsmaatje dat lang geleden het IJ uitzeilde op weg naar de primitieve volken die je net in de Cineac gezien had.”
- VOETNOOT
HAAGSE BIOSCOPEN
Ik blader door de beeldbank van het Haags historisch archief en vind verdwenen straatbeelden.
WAT ER ZOAL IN DE VITRINEKASTJES HING
Joop Arts jwarts,schreef in de Oud Hagenaar: ‘Na wat reclame, het polygoon-journaal en een voorproefje van de film die verwacht werd, begon de hoofdfilm die halfweg plotseling, op een spannend moment, werd onderbroken voor de pauze. Allemaal naar de foyer om een sigaretje op te steken. Omdat haast iedereen in die tijd nog rookte, stond die ruimte gelijk blauw van de rook. Nog een pilsje of een en glaasje fris drinken en weer terug naar de zaal waar de ouvreuses vaak met de collectebussen voor het BIO-vakantieoord klaar stonden om een bijdrage voor het misdeelde kind te vragen. De film werd daarna verder afgedraaid en zo’n drie kwartier later stonden we weer op straat. Nog even gezellig ergens wat gebruiken en weer naar huis’