- KERK IN DE FIK (2)
22 MAART 1958
Het was een zaterdagmiddag. Wij voetbalden op ons vaste plekje in onze Fahrenheitstraat en zagen aan de zeekant dikke rookwolken de lucht donker kleuren. We staakten voor even ons spel. ‘Dat moet ergens aan de Sportlaan zijn. Wat zou daar gebeuren?’, vroegen we ons af, maar we speelden gewoon door. Aan het einde van die middag werden we voor het eten binnengeroepen en hoorden op de radio het nieuwsbericht wat zich zo dichtbij had afgespeeld. Het dak van de kerk aan de Haagse Sportlaan was door brand verwoest, maar de toren, het koor en het orgel was aan de vlammen ontsnapt. Met gevaar van eigen leven had een kapelaan een monstrans uit de vuurzee weten te redden. Genoemd werd ook dat deze kerk in de tweede wereldoorlog een tijd niet in gebruik was vanwege het feit dat de Sportlaan en omgeving ontruimd was vanwege de Atlantic Wal. Deze werd toen als paardenstal door de bezetters gebruikt. Ook werd in het bericht gemeld Genoemd dat de kerk niet geheel verloren was gegaan en weer herbouwd kon worden, maar dat daar wel enige tijd overheen zou gaan.
- IN DE TUSSENTIJD
- DE FILM VAN OME WILLEM – het west-end theater
In de tussentijd – na de brand en het herstel – had de opvoering van de Heilige mis op zondag een passende ruimte gevonden. Dit werd in de bioscoop in de Fahrenheitstraat. Op de zondagmorgen werd de hoofdingang gesloten en de nood-uitgang deed dienst als toegang tot de zaal. Op het podium werd het altaar opgesteld, de zware gordijnen waren open getrokken. Anders voor dat moment was ook dat er geen kaartjes controle bij de ingang was, waar je normaal de donkere ruimte betrad en opgevangen werd door een ouvreuse met zaklantaarn, die je naar je plaats geleidde. Knielen tijdens de mis was er daarom niet bij, knielen op die altijd harde houten voetenbanken. Nu zaten we op de rode pluche stoeltjes. Het was zo onwezenlijk om maandenlang onze zondagse plicht zo dicht bij huis te vervullen.
In de zomer werd ‘onze’ zondagse voorstelling afgewisseld met de One Man Shows van Toon Hermans, die daar in april aan zijn succescarrière begonnen was. Op 30 november zat het nieuwe dak weer op de afgebrande kerk en was de misviering weer terug met het knielen op de hardhouten voetenbankjes en met de wierook.
- TOON
Ik vermoed dat het Mevrouw Evers was, een oude schooljuf van even verder bij ons in de straat, die Toon Hermans gezien had toen hij vroeg in de avond via de nooduitgang, het theater binnenglipte. Zij moet mij gezegd hebben dat je handtekeningen van bekende Nederlanders kan verzamelen. Ik had nog een leeg schoolschriftje. Bedacht dat ik dat ook ging doen. Op een vroege avond stond ik in de Abeelstraat en wachtte hem daar op bij de nooduitgang, nu de artiesten ingang. Daar stapte Toon Hermans uit de auto en ik vroeg zijn handtekening. In het voorbijgaan pakte hij als vanzelfsprekend mijn schriftje en gaf me deze terug. Een beetje verbouwereerd keek ik naar de handtekening die bijna het hele blaadje vulde. Deze bleef de enige in mijn schriftje en lang heb dit schriftje met die ene handtekening erin in een doosje op zolder bij wat andere kleinoden bewaard.
- EEN BUURTTHEATER
Het theater was vrij groot en door die beroemde Nederlandse artiest was het theater net iets meer dan een gewoon buurttheater.
De entree was imposant en had aan aan zowel de linker- als de rechter zijde van het marmeren portaal een kassa. De portier met zijn lange rode mantel met koperen knopen en pet, straalde gezag uit. Door de ligging, ver van het centrum, in het Valkenboskwartier en in de nabijheid van de Bomen, Bloemen- en Vruchtenbuurt lag het theater in een rustige, nette omgeving waar veel mensen uit de sociale middenklasse woonden, zoals dat werd omschreven. Dit vaste buurtpubliek waren ook mensen die (nog) geen auto of brommer hadden om naar de binnenstad te gaan om daar een bioscoopje te pikken. Het theater had een passend repertoire, dat later als ‘burgerlijk’ zou worden getypeerd. Anders dan de bioscopen elders in de stad waar westerns of sexfilms vast onderdeel van de programmering waren.
We volgden aan de hand van de foto’s in de vitrines, waar we bij het voorbijgaan steevast halt hielden om te zien wat het programma bood. Welke films hebben we daar als buurtkinderen gezien? Weinig, want de meeste films waren voor boven de 14 jaar. De films voor alle leeftijden vonden wij meestal weer te kinderachtig. Een uitzondering waren de films van de komiek Danny Kaye die altijd wel op het programma voorkwam. In de archieven vind ik dat ‘De Hofnar’ wekenlang uitverkocht was. Deze film beleefde hier zijn wereldpremière en de ster was daarbij aanwezig.
- DE DIKKE & DE DUNNE
Maar voor de echte lachfilms gingen we op de fiets naar Cineac aan de Plaats in het centrum. Daar zagen we de ‘dikke en de dunne’. In een doorlopende voorstelling, zonder pauze en einde, kwam het Polygoon weekjournaal meermalen voorbij, toegelicht door Philip Bloemendaal, en dan steeds weer … was het genieten van onze helden. Een jeugdliefde die altijd gebleven is.
- NAWOORD WEST-END THEATER
Nu in 2020 staan op dezelfde plek in de hal van de bioscoop mensen op hun beurt te wachten bij de kaasbalie van supermarkt PLUS.
- NAWOORD SACREMENTSKERK
De parochie viel onder het Bisdom Rotterdam. Wegens teruglopend kerkbezoek werd de Sacramentskerk op 31 augustus 2008 gesloten. Op 12 januari 2013 werd de lege kerk gekraakt. Kort daarna werd de kerk ter beschikking gesteld aan uitgeprocedeerde asielzoekers, die tot eind 2012 op het Malieveld in tenten bivakkeerden.
Van afvalhout, oude dekens en plastic heeft Morshin (35) een piepklein kamertje gebouwd in de Sacramentskerk in Den Haag, er past net een bed en een tv in. Hier heeft de Iraakse Koerd de afgelopen anderhalf jaar geslapen, met ongeveer zestig andere deels uitgeprocedeerde asielzoekers. Die hadden in de kerk ook een eigen ruimte gebouwd uit afvalmateriaal. Het oogt als een overdekt en overbevolkt vluchtelingenkamp, waaruit een onprettige, zure geur opstijgt.
De kerk werd begin september 2014 ontruimd. Het bisdom wilde het kerkgebouw afbreken en vervangen door 37 appartementen, de buurtbewoners waren voorstanders van hergebruik van het gebouw. Nadat de plannen voor een groot flatgebouw (even hoog als het puntje van de huidige toren) waren afgewezen, is in 2017 besloten de kerk te vervangen door twaalf villa’s die qua stijl passen bij de andere huizen in de buurt. De kerk werd vanaf 16 november 2018 tot 9 februari 2019 gesloopt. De klokken zijn verwijderd en krijgen een tweede leven. De glas – in – loodramen werden ook verwijderd en geschonken aan andere kerken. (Wikipedia)
WEST END THEATER
Genoten Ton
Beelden, beschrijvingen, sfeer en teksten, roepen bij mij herinneringen
Op.. hoe het was.
De knielbankjes in de kerk
(Wat waren ze hard).
Het samenspel van Laurel en Hardy
Handstandjes tegen de muur .
Ja, inderdaad heel herkenbaar. Volt geschreven en je hebt de sfeer van toen ook prima getroffen.