• 

• 

Ik blader mijn logboek door. In het najaar 2008 schreef ik wat over de metro. ‘Nergens zitten mensen zo dicht op elkaar, nergens ook leven mensen zo langs elkaar heen. In de metro, dicht opeengepakt, praktiseren ze de ‘menselijke kunst van het wegkijken’. Kijken naar hun schoenen, op hun mobiel, naar de reclames, behalve naar de mede passagiers. Zo lijkt het. De reizigers zien alles van elkaar. Dit wegkijken viel me op in de metro van New York, Parijs, Rotterdam en Amsterdam. Uiterlijk stoïcijns zoeken de ogen in een korte flits waar het spannend is, in welke hoek het vermakelijk is, waar een dreiging van uitgaat en waar het verleidelijke zit? Liefdes ontstaan even snel als ze uiteenspatten. Zes haltes kan de jongen dromen van de schoonheid schuin tegenover hem. Maar bij de zevende staat ze op en stapt uit. Voor altijd opgeslokt in die onophoudelijke voortdenderende stroom mensen in de stad. Waarin mensen passanten voor elkaar zijn, zonder naam, zonder verleden, zonder hun toekomst te weten.’

• GEDICHTJE GEVONDEN OP STRAAT

Het meisje in de trein zoeft in volle vaart naar Utrecht

Het meisje in de trein zoeft in volle vaart naar Utrecht- de jongen rijdt westwaarts rond op de Ruit – de fietser schuilt hieronder voor de harde regen en terwijl iedereen hier samenkomt – zo dichtbij – is er geen contact – geen zicht- alleen het water van de Rotte- die neemt hun verhalen mee- ongebruikt- en fantaseert er zelf de mooiste dingen bij- totdat de Nieuwe Maas ze meeneemt – terug naar de zee.

 Bergse Rechter Rottekade 1, Rotterdam.