VERSJES
- COLD SKIN
Op de vraag welke boek me (ooit) aansprak ligt dit boek niet zo voor de hand. Het is namelijk een jeugdboek van een schrijver die ik op latere leeftijd ontdekte. Ik neem het boek van de plank, blader het door, lees fragmenten en ja, het spreekt me opnieuw aan. De tekst is in versvorm. Ieder vers beslaat een bladzijde of wat meer. Een aantal verzen omvat een hoofdstuk. Maar ieder vers op zichzelf verbeeld voor mij al zoveel.
Het verhaal speelt zich af in Burruga, een mijnstadje in Australië waar zelden iets gebeurt. Sommigen voelen zich er thuis, zoals Eddie Holding, die het liefst van school zou gaan om in de mijn te werken. Anderen, zoals zijn broer Larry Holding, zouden liever vandaag dan morgen vertrekken uit het stadje.
- LARRY HOLDING
‘Mijn grote broer is niet erg slim./Hier wonen,/mijlenver van iedereen,/is voor hem een avontuur./Dat heb ik hem horen zeggen./’Een avontuur.’/Konijnen schieten voor het avondeten/met onze .22 met zijn roestige loop,/bramen plukken voor het toetje,/in de rivier vissen/met een snoer aan een stuk bamboe,/in de hoop op een zilveraal/waarvan ma een smerige stoofpot kan maken./Dat is het leven van mijn broer./Daarom wil ik hogerop./Maar zonder opleiding/kom je niet weg uit Burruga./Dat weet zelfs ik./ Daarom wil ik geen les missen op school./In de snikhete klas/luister ik naar meneer Butcher/met zijn meetkunde en stomme algebra,/zijn spellingsregeltjes die niemand snapt./Ik werk netjes/ met rechte regels/en oefen mijn handschrift met krullen/’als een dansend meisje met lange haren’,/ zoals Buthcer zegt met zijn nichtenstem./Maar ik heb een afspraak met mezelf:/ik mijn stinkende best doen/en al het huiswerk maken die Butcher ons geeft,/als ik dan maar op mijn vijftiende/weg kan uit het dorp./Dat is over zes maanden,/na het examen, /als ik mijn diploma heb./Ik zal het voor hun ogen zwaaien/en zeggen:/’Nou, tot ziens dan./’Tot nooit meer ziens.’
Onder de gezapige oppervlakte van het stadje broeit van alles: frustratie, schaamte, woede, afkeer, lust. Het zijn gevoelens die worden verdronken in de plaatselijke kroeg. Dan gebeurt er op een vrijdagavond iets verschrikkelijks. De mooie Colleen O’Connor wordt vermoord. In één klap is iedereen in Burruga verdacht.
Eén arm bungelt in de stroom,
de andere ligt op haar borst.
Ze heeft bloed op haar gezicht.
Nee!
Ik ren naar haar toe
en voel haar koude huid.’
- VERSROMANS
Steven Herrick wordt algemeen beschouwd als een pionier op het gebied van versromans. Hier draagt hij zelf het gedicht voor: ‘Witches of William Street River’ uit een andere versroman van hem voor, ook voor teenagers ‘By the River’.
- DE ROEP VAN DE WOLF
‘Ik doe de deur van oma’s kamer open,/zodat de geur van de kaars/zich door het huis verspreidt./Ik volg de zuiverende rook,/en de plankenvloer kraakt bij elke stap./Peter snurkt/en de honden scharrelen buiten rond./In de woonkamer staat mijn vaders grote leunstoel./Ik ga erin zitten en leun achterover,/met mijn voeten op het tafeltje./Ik kijk naar de brede planken van de muren/en het hoge versierde plafond,’/dat me nog nooit was opgevallen./Oma’s huis./Ik val in slaap/in de stoel van mijn vader,/en ik droom niet./
Ik slaap tot laat in de ochtend./Dan wordt ik wakker van een beweging./Peter staat naast me;/zijn haar zit nog helemaal in de war van het slapen./’Da’s is pa’s stoel,’/zegt hij./’Nu niet meer,’/wil ik antwoorden,/maar ik houd het nog net in./Dit huis,/de kamer,/en de muren/hebben al genoeg ruzie gehoord.
Op mijn boekenplank staat ook ‘De roep van de wolf’. Het is ook weer een spannend avontuur. In 10 hoofdstukken wordt het verhaal verteld. Ieder hoofdstuk heeft een aantal versen. Jake en Lucy zijn 15 en 16 jaar. Ze zijn buren en wonen in een afgelegen gebied van Australië. Wolven komen er niet voor, maar Jakes vader zegt dat hij er ooit één heeft gezien. ’s Nachts hoort Jake zijn eenzame gehuil. Volgens Lucy bestaat de wolf niet: het gehuil komt van een verwilderde hond. Op een dag haalt Lucy Jake over om het beest te gaan zoeken op Sheldon Mountain. Ze grijpt de legende van de wolf aan om haar huis en juist haar vader voor even te ontvluchten, want ‘Pa bleef aan zijn auto prutsen./Dat is het enige dat hij doet./Aan de motor knoeien,/met zijn geweer op doelen schieten/en tekeergaan/over alles wat ik fout doe.
- LUCY
‘Ik heet Lucy Harding. /Gewoon Lucy ../het is geen afkorting./Alleen mensen uit de stad/ heten Lucienne./Ik kom niet uit de stad./Ik kom van De Strijd./ Zo heeft oma de boerderij genoemd./ Ze zei altijd:/’Het is een strijd/om het land hier te bewerken;/een strijd om te overleven.’/En dat heeft ze goed gedaan./Overleven, bedoel ik./Toen ze een paar jaar geleden stierf,/was tweeënnegentig./Ze ligt op de heuvel begraven/naast opa,/met uitzicht over hun boerderij,/en ze denkt vast:/waarom is mijn dochter/met zo’n man getrouwd?/Een gelijkhebber/die nooit gelijk heeft/al denkt hij van wel./Hij is pa,/maar ik wil niet over hem praten.
Hoe anders denkt Jake over zijn vader:
- JAKE
Toen ik 10 was,/bouwden pa en ik de veranda/rond dit oude huis/dat hier al honderd jaar staat./Net als mijn overgrootvader/gebruikten we hardhout uit het bos./Pa en ik waren wekenlang aan het werk/en smeerden de vloerplanken in met olie;/we ademenden de sterke geur in,/die zich vermengde met de houtlucht./ Voordat ik de laatste plank insmeerde,/in de verre hoek bij de regenpijp,/pakte pa een lange, scherpe spijker/en zie:/’Kras onze namen – / die van jou en mij – / diep in het hout, met de datum erbij./Dan weten je kinderen,/mijn kleinkinderen, Jake,/dat we dit voor hen hebben gebouwd.’
Jake wil bewijzen dat zijn vader gelijk heeft – of niet, en gaat met Lucy mee. ‘De wolf van pa?/Of van mij?/Morgen op Sheldon Mountain,/kom ik dat te weten.’
Hun tocht heeft onverwachte gevolgen….
Eén antwoord op “VAN DE BOEKENPLANK – steven herrick”