KOOS MEINDERS & ANNETTE FIENIEG
Het verhaal:
Oma is oud, maar de vuurtoren is nog veel ouder. Die stond er al toen oma een jong meisje was en in het dorp achter de duinen woonde. Ze droomde ervan om later als ze groot was in de ronde kamer hoog in de toren te wonen.
Die droom kwam uit, want in de ronde kamer woonde Jonas, de zoon van de vuurtorenwachter en die droomde van oma, die toen nog geen oma was, maar een vrolijk meisje met appelwangen.
‘O’, dacht Jonas, ‘als ik ooit nog eens die wangen mocht kussen…’
Nou, dat gebeurt
Jonas vraagt haar mee naar het stadhuis en de kerk en draagt haar over de drempel.
En oma die nog steeds geen oma was, maar een jonge vrouw, begint in de vuurtoren een nieuwe droom. Van een kleine Jonas en die komt er ook.
Hij leert alles, vindt een bruid en dan wordt de vuurtoren hem te klein.
Hij trekt met zijn bruid de wereld in en laat zijn zoontje achter bij oma die dan echt oma is. Zij draagt hem de lange, lange trap op, naar de ronde kamer.
Oma leert hem alles wat hij moet leren. Natuurlijk wordt ze ouder en ouder.
En als ze op een avond vergeet het licht van de vuurtoren te ontsteken, weet Jonas dat het tijd is om alle taken over te nemen. Hij draagt zijn oma naar boven, de lange, lange trap op.
Op een avond wijs oma door het raam naar het eiland van de Eeuwige Jeugd, maar Jonas ziet het niet.
Oma ziet ook haar eigen vuurtorenwachter, die haar kuste, lang geleden.
Jonas ziet niets, maar legt zorgzaam een deken over oma heen.
De volgende morgen is oma’s stoel leeg
Als Jonas naar buiten kijkt ziet hij in de verte een klein bootje dobberen met oma er in.
Hij doet het raam open en roept haar heel hard, maar als antwoord hoort hij alleen het liedje van de zee dat oma voor hem zong.
‘Eb en vloed, eb en vloed, zoals het gaat, zo is het goed.‘
Joris dooft het licht van de vuurtoren en weet dat hij die avond op zoek zal gaan naar een meisje met appelwangen om te kussen.
VOETNOOT
- Ik las het mijn kleinzoon Jonas voor. Dat doen er meer.
- Koos Meinderts (1953) heeft meer dan vijftig (kinder-) boeken op zijn naam staan, waaronder het prentenboek ‘De vuurtoren’, Maar o.a. ook poëziebundels als ‘Het regent zonlicht’, de trilogie ‘Keizer’ voor kinderen vanaf acht jaar, en twee romans voor (jong-) volwassenen: ‘Lang zal ze leven’ en ‘De zee zien’, ‘Naar het noorden’, over de Hongerwinter en meer.
Zijn boeken worden meestal geïllustreerd door zijn vrouw, Annette Fienieg. Meinderts schreef musicals en veel liedteksten met en voor zijn jeugdvriend, cabaretier Harrie Jekkers en diens Klein Orkest. In 1991 wonnen zij samen de Annie M.G. Schmidtprijs voor het beste theaterlied, Meinderts kreeg in 2012 de Willem Wilminkprijs voor het beste kinderlied uitgereikt.
- VOETNOTEN
De vuurtoren doet me denken aan mijn jonge jaren die ik voor een deel in Monster, in het Westland heb doorgebracht. Op de slaapkamer op de bovenste verdieping sliep ik daar met mijn neefje. Hij wilde altijd de gordijnen open en ik wilde ze dicht, omdat het licht van de Scheveningse vuurtoren mij wakker hield. Zo heb ik vele slapeloze nachten doorgebracht. Dat werd nog erger toen ik voor het eerst daar in Monster ook ‘het meisje met appelwangen’ had gekust. Ik was in die tijd hoornblazer in de drumband van mijn oom ‘Fier Monster’ en zij was majorette bij dit korps.