ACHTER DE GEVELS
Hoi Ton.
Mijn ervaringen met het Spuikwartier, zoals jij dat in jouw blog schetst zijn nogal uiteenlopend. Door de tijd heen bezocht ik daar verschillende gebouwen. Opvallend is dat met mij andere ex-collega’s meldden dat de gebouwen vaak niet goed op de gebruikers waren afgestemd. Ervaringen die overigens niets afdoen aan de bijzondere architectuur van dit gebied.
JUSTITIE
Als beginnend jurist kwam ik vaak bij het ministerie van Justitie, een ministerie waar ik wel wat mee had, ook al omdat mijn vader daar vroeger als Raadsaviseur had gewerkt. Hij ging vroeger meestal op de fiets naar zijn werk (toen nog aan het Plein), maar ik herinner me nog goed dat hij op het laatst, toen hij al ziek was, door een chauffeur van het ministerie thuis met de auto werd opgehaald en het meest imponerende vond ik dan dat die chauffeur voor hem bij het instappen salueerde. Ik mocht af en toe met mijn vader mee naar zijn werk en ik herinner me ook de fantastische bibliotheek van Justitie, die nu nog in gebruik is als bibliotheek van de Tweede Kamer.
MILITAIR HOSPITAAL
Ik heb ook nog gemengde gevoelens bij de oude Muzenstraat. Daar was destijds het Militair Hospitaal gevestigd en Ik herinner me dat ik daar heen werd gestuurd omdat ik het (naast mijn rugklachten) ook letterlijk benauwd had gekregen. Ik kreeg daar een slang in mijn mond geduwd met om de paar minuten een stoot zuurstof. Daarvan liep ik paars aan en ze hebben toen uiteindelijk de slang er maar weer uitgetrokken. Resultaat: afgekeurd wegens lichte Astma (A3, A staat voor Algemeen) en O3 (O staat voor Onderstel, waar de rug ook bij hoorde) die ik al voor mijn rugklachten had verzameld.
JUSTITIETOREN
Weer veel later kwam ik zelf vaak voor mijn werk in de Justitietoren aan de Schedeldoekshaven. Zeker in de tijd dat ik aan mijn proefschrift over de Raad voor de Kinderbescherming werkte was ik er kind aan huis. Ik mocht de archieven raadplegen en ontdekte daar toen al een schat aan informatie over de zwarte bladzijden van de Nederlandse geschiedenis.
Tijdens het werken aan mijn proefschift kreeg ik ook (ongewild) contact met de voorzitter van de SOR (Stichting Onderzoek Rechtspleging in familiezaken). De voorzitter van die stichting, die zich vooral beijverde om de positie van gescheiden vaders te versterken, werkte destijds bij het ministerie van Binnenlandse Zaken. Hij was een fel tegenstander van de raden voor de kinderbescherming en deed er alles aan om die in diskrediet te brengen. Zo herinner ik mij dat hij op een dag tijdens lunchtijd via het restaurant naar de Justitietoren was gegaan en de lift had genomen naar de etage waar de directie Jeugdbescherming huisde die voor de raden verantwoordelijk waren. De ambtenaren daar waren heerlijk aan het lunchen en hij zag zijn kans schoon om van allerlei strikt vertrouwelijke stukken kopieën te maken. De meest compromiterende stukken nam hij mee en stuurde die dan later toe aan het hoofd van de Directie met de toelichting: ‘Dank voor de inzage’.
ZURICHTOREN & VWS
Na 2001 kwam ik voor mijn werk bij de NVZ vereniging van ziekenhuizen vaak in de Zurichtoren van de Nederlandse Mededingingsautoriteit. Ook daar heb ik een aantal vreemde voorvallen beleefd die ik maar liever nog even voor me hou, gezien de mogelijke politieke gevolgen die de onthulling daarvan zou kunnen hebben.
Dat geldt in zekere zin ook voor mijn bezoeken aan de departementsgebouwen van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, beter bekend als de ‘Haags Tieten’. Die zijn ontworpen door de Amerikaanse architect Michael Graves en de Nederlandse architect Sjoerd Soeters. Graves tekende voor het gebouw met de 2 puntdaken, genaamd Castalia. Soeters is verantwoordelijk voor Helicon, de 3 lagere gebouwen. Merkwaardig daar was dat de hoofdentree van het ministerie zich in het gebouw Castalia bevond. Alle bezoekers moesten eerst via een grote hal met roltrappen naar de vierde verdieping voordat ze bij de liften in de toren kwamen. Zeer omslachtig dus.
Zo zie je Ton, dat mijn ervaringen met het Spuikwartier nogal uiteenlopend zijn.