Geplaatst op

IN GESPREK MET BERT – ooms & tantes

In zijn columns in de Volkskrant verhaalde Sander Donkers over zijn Tante Jo. Hoe herinnert hij haar?: ‘Nog altijd bak ik mijn aardappeltjes in haar pan, half roomboter, half Croma. Het moet bruisen. Erbij blijven is het belangrijkste. Voor de rest is het lastig te zeggen hoe mensen voortbestaan, behalve dat het soms in alles is.’

  • OOM JAN

Zo herinner ik me Oom Jan & tante Nel. Ze woonden aan de Morsweg 13a in Leiden. Oom Jan had op zolder onder het zolderraam een werkbank staan met een bankschroef. Hij was timmerman, vandaar. Nu hij gepensioneerd was deed hij nog maar een enkel klusje daar op zolder. Hij had voor mij om een bidprentje een lijstje gemaakt; een cadeautje was het geworden voor mijn Eerste Heilige Communie.… VERDER LEZEN “IN GESPREK MET BERT – ooms & tantes”

Geplaatst op

GROETEN UIT DEN HAAG – fredikeetje?

  • “Maar voor het zogenaamde ‘fredikeetje’ verhuisden wij van tijd tot tijd van ons veldje naar de speelweide van het Zuiderpark, waar wij andere jongens voor een partijtje uitdaagden.”

De tijd voor en na school werd voor jaren bijna volledig ingevuld met een bal, in alle maten en vormen. Een samengebald propje zilverpapier, een pluizig tennisballetje, een heuse lederen bal of een lekke vollybal.

EEN – TWEETJE ?

Het was zo’n 10 minuten lopen naar school, als je gewoon doorliep. We deden daar langer over, mij tweelingbroertje en ik. Op een dag namen we een tennisbal mee. In de Fahrenheitstraat en de Weimarstraat, de route naar school, waren geen voortuintjes. De voordeuren grensden aan de stoep.… VERDER LEZEN “GROETEN UIT DEN HAAG – fredikeetje?”

Geplaatst op

DE FILM VAN OME WILLEM – mijn eerste film

WAT WIL JE LATER WORDEN?

DE MAGIE

Met een ‘bioscoopbezoek’ betreedt je een duistere zaal met de zware rode velours gordijnen die het podium afschermen. Het heeft voor mij iets magisch, al van kinds af aan en dat is tot op heden zo gebleven. Achterover geleund in de klapstoel hoor ik de gordijnen openschuiven en op het scherm verschijnt het trillend beeld van de ‘aftellende’ cijfers en dan begint de film. Na een uur of meer wegdromen gaat het zaallicht langzaam weer aan, de aftiteling loopt nog door, mensen staan op en schuifelen naar de uitgang. Ik blijf nog even zitten. Dan verlaat ik dit filmdecor en loop ik het heldere daglicht in, ik ben weer wakker.. … VERDER LEZEN “DE FILM VAN OME WILLEM – mijn eerste film”

Geplaatst op

MUSEUMBEZOEK – teddybeer

  • Wilma’s ‘beer’, 1955.

Yoyce Roodnat. NRC, 15 juli 2020.

Yoyce wijst me op de tentoonstelling van foto’s van Helena van der Kraan over teddyberen. Er zijn bijna honderd samengebracht in het Haags fotomuseum die door haar geportretteerd zijn. ‘Hoe meer ik naar de zachtgrijze foto’s kijk, hoe meer verhalen ik zie. Die zijn er niet, ik leg ze er zelf in, ik besef het. De teddybeer (of de poes, of de pop) is acteur in het theaterstuk van de eerste grote liefde. Jij bent het publiek, voor je beer spreek je je verbeelding aan.’

De teddybeer staat voor troost en troetelen. In alle toonaarden wordt de teddybeer bezongen, zoals Elvis dat doet. Ieder doet dat op zijn manier.… VERDER LEZEN “MUSEUMBEZOEK – teddybeer”

Geplaatst op

VAN DE BOEKENPLANK – tomi ungerer

TOMI UNGERER

Dagelijks zie ik een van de drie rovers hier op een plank staan. We kochten het popje in het museumwinkeltje van het ‘Musee Tomi Ungerer’ in Strasbourg. We namen vandaar ook wat ansichtkaarten mee als souvenir. Deze zijn hier thuis opgeplakt aan een wand.

In het hart van Straatsburg, in de Villa Greiner tegenover het Nationale Theater, wordt de collectie van Ungerer bewaard. Het is een bezit van 8.000 originele tekeningen, schetsen, beeldhouwwerken en affiches die door de artiest zelf aan zijn geboortestad werden geschonken.

Het boek van de drie rovers staat al wat langer op de plank. Een weesmeisje lukt het om de vreselijke rovers die haar hebben gekidnapt te veranderen in zorgzame vaders.… VERDER LEZEN “VAN DE BOEKENPLANK – tomi ungerer”