- IN EEN KOKER
Vanmiddag ben ik in een koker geschoven. Zoals een pizzabakker dat doet om zijn pizza de oven in te schuiven. Ik was door de radioloog op een brancard getild om een mri van mij te maken. Hij wees aan welk deel van het lichaam. In de koker is het uitzicht beperkt, de ronding van de koker is bijna op ooghoogte. Hij had me oordopjes gegeven. Ik wist het indringende ratelend geluid van het apparaat van een vorige keer. Ook een koptelefoon met de vraag welke muziek ik wilde horen. Ik koos klassiek, meer omdat ik zo gauw niks anders kon bedenken. Tussen het ratelen door hoorde ik dat het een klassieke radiozender moest zijn, want ik kreeg uitleg, tekst die ik niet verstond. Het ratelen hield zo af en toe op en dan volgde een brommend geluid en bedacht dat ik een stukje verder in de koker werd geschoven om een ander deel van het lichaam te scannen. Even kwam de voorstelling bij me op wat er dan op de scan te zien zou zijn. Thuis heb ik een eerdere scan opgeborgen. Ik zal het nog eens tevoorschijn halen. Waarom? vroeg ik me direct af en liet het idee varen. Over een paar dagen belt de neuroloog om te vertellen wat er nu te zien is in de ruggestreek en het bekkengebied. Ik bedacht de eerste zinnen waarmee ik dit verhaaltje zou beginnen. Het was voorbij, hoorde ik de radioloog via een microfoon zeggen en ik werd weer naar buiten geschoven. Hij nam het snoer uit mijn hand met een rood knopje waarmee ik had kunnen aangeven dat het me te benauwd werd in de koker. Met de tillift werd ik weer terug in de rolstoel gezet.
- IN GESPREK MET BERT HERMANS – voordeuren
Ton,
Ik ga na de serie ‘kerken’ beginnen met een serie ‘voordeuren en portalen’. We liepen gisteren door oud-Kralingen. Bijgaand stuur ik je een paar bijzondere exemplaren.
Bert,
Kijk uit naar jouw voordeuren en portalen. Ik liet ik me ook eens door voordeuren inspireren. Jouw schilderijen zullen een mooie compositie krijgen, mijn verhaaltjes bestaan uit wat fragmenten.
- IN GESPREK MET HENK STAATS – glass house
Henk noemde de roman Glass Room. Hij genoot erg van het verhaal. Het speelt zich af in een modern vormgegeven huis van staal, glas en natuursteen dat in het verhaal even buiten Praag is gesitueerd. Maar het moet een bestaand gebouw zijn. Hij kon even niet op de naam komen van de ontwerper, want die is in de roman een andere naam gegeven. We zochten het op zijn mobieltje op. Dat is toch van Bauhaus? vroeg ik toen de afbeelding verscheen. Dat bleek ook zo te zijn, lazen we. Op een heuvel buiten Praag lieten Viktor en Liesel Landauer in 1930 hun droomhuis bouwen.
Wat een openheid in de vormgeving. Vrij zicht op de omringende natuur, het glas beschermt de kijker tegen regen en wind. Het huis is het decor van de roman. Henk wist dat van het boek ook een film gemaakt is.
De synopsis: ‘Als donkere wolken zich boven Europa samenpakken moet de joodse Viktor vluchten voor de nazi’s. Het vertrek van de bewoners betekent niet het einde van het huis. Het gaat steeds in andere handen over: van de Landauers naar de nazi’s, naar de Russen, naar de staat. Altijd blijft de glazen kamer magische aantrekkingskracht uitoefenen op de bewoners. En dan, jaren later, na de val van het communisme, kan de weduwe Landauer eindelijk terugkeren naar haar droomhuis.
De trailer is niet meer dan een sfeertekening.
- IN GESPREK MET HAN PONNEKER
Het doet mij genoegen weer wat blogs van jou te lezen hetgeen m.i. duidt op een goede ontwikkeling. Ja die MRI tunnel, ik heb er nu twee keer in gelegen en twee keer had ik op verzoek een cd klassiek, rustgevend, meegenomen, maar door het gebonk van dat ding ging het rustgevende verloren. Ik had trouwens in die tunnel wel andere zorgen aan mijn kop.
Die Kralingse deuren staan op de Avenue Concordia, denk ik en weet je dat ik dolgraag in zo’n Glass House zou willen wonen, maar dan met uitzicht op weilanden met koeien.
Ha Ton,
Een paar indrukwekkende fragmenten. De beschrijving van de MRI-scan is herkenbaar; ik heb ook een paar keer in zo’n ding gelegen. De rode knop, de onhoorbare muziek… ik vond een praatprogramma uiteindelijk nog het beste. Vond het verder niet zo erg, maar het is niet iets voor mensen met claustrofobie…