WYBERTJE
Een snap shot genomen van een hoekje van de open kast in de kamer (18 juni 2021). Een lampje van Arne Jacobson, een schilderijtje met meisjeskopjes van Toorop, een kaarsenstandaard met wat Maileg muisjes tonen zich. Maar daar richt mijn aandacht zich nu niet op. Er staat een stukje van een straatsteen op deze plank. Het is een steentje met een herinnering. Met mijn driewielertje hobbelde ik over deze steentjes van de ene kant van de Fahrenheitstraat naar de Laan van Meerdervoort en weer terug. Sporadisch komen ze nog voor weet ik. Ik bracht vorig jaar mei, toen we vanwege de corana weer wat konden ondernemen, een bezoekje aan het Haagse Papaverhof, niet ver van mijn ouderlijk huis in het buurtje waar ik opgroeide. Ze lagen daar nog. Nu hobbelde ik mijn rolstoel over deze steentjes. Die avond schreef ik wat aantekeningen uit over het Papaverhof die ik door de jaren heen verzameld had en stelde daar een blog van samen.
Toen ik in Leiden kwam wonen en studeren zag ik deze vertrouwde zogenoemde Wybertjes op een brug liggen. Als ik in de buurt moest zijn rond het Academiegebouw aan het Rapenburg of zo maar in dat deel van de stad, dan maakte ik altijd een ommetje om over deze brug te kunnen gaan. Ze liggen nog op het voetgangersgedeelte, weet ik.
- SCORIA STEEN
Tot mijn verrassing zag ik die dag in het Papaverhof een andere straatsteen die daar een parkeerhaventje afbakende, die met mijn Haagse jeugd is verbonden. Zo her en der verspreid in Den Haag liggen nog wel wat van die Scoriastenen. Op mijn jongensfiets reed ik vanuit de Fahrenheitstraat de duinen in. Daar passeerde ik een parkeerplaats voor de bezoekers aan de Bosjes van Poot, het duingebied en het Stille strand, herkenbaar gemarkeerd door die glimmende blauwe stenen. Daar nam ik dan het duinpad richting de haven. In het havengebied en op de Boulevard van Scheveningen was het ook volop betegeld met Scoriastenen. Maar het allermooiste was het om met de fiets aan de andere kant van de Boulevard over de weg naar de Watertoren te hobbelen. Moet binnenkort eens kijken of die blauwe stenen de vernieuwingen van de jaren hebben doorstaan.
Geregeld kwam ik in Groningen. Jarenlang was het een mij geliefde stad om onderzoek te doen. Met een huurfiets reed ik rond op weg naar de verschillende te vernieuwen delen van de stad: de Indische buurt, de Korreweg- en de Oosterparkbuurt. Ik liet me dan wegwijzen door een lint van straatstenen dat door de stad getrokken is. Dlt lint bestaat uit … die blauwe Scoriastenen.
IN DE KANTLIJN
‘Wat voor weer zou het zijn in Den Haag
Noordenwind met wat nevel uit zee
Op de Denneweg ruikt het nu vaag
Naar Couperus en ook naar saté
Zou het pension er nog zijn
Op het Valkebosplein
Met die mensen uit 1902
Is het leven nog altijd zo traag
Wat voor weer zou het zijn in Den Haag.
Ja, prachtig die glimmende blauw-grijze stenen. ik herinner me ook de weg naar de Watertoren. Ben ik ook vaak geweest. Ook in Rotterdam lagen ze op het parkeerterrein bij m’n werk. Ik moest bij het uitstappen, als ik met de auto was, altijd uitkijken dat ik niet uitgleed. Toch wel jammer dat ze op verschillende plaatsen zijn weggehaald. De straatstenen die nu worden neergelegd zijn er niet altijd fraaier op geworden. Bovendien merk ik in Gouda, waar de wegen bijna altijd worden opgebroken dat ze vaak weer slordig worden teruggelegd zodat je, wanneer je niet uitkijkt, je nek erover breekt. Het vak van stratenmaker is jammergenoeg erg ondergewaardeerd!
Inderdaad, in de Herman Colleniusstraat lagen ze volgens mij ook. Of waren dat kinderkopjes?